Brieven

Een goede vriendin van mij in Nederland, Sigrid, en ik hebben al heel lang de gewoonte om elkaar handgeschreven brieven te sturen.
Ik weet eigenlijk niet hoe dat zo begonnen is maar wel dat het al heel lang zo is.
Niet dat we elke maand schrijven hoor, bij mij gaat het vaak zo:
Ik begin aan een brief, netjes met de datum bovenaan. En dan volgt er een verslag van de afgelopen tijd maar vooral ook van grappige dingen waar ik aan dacht en die ik echt met haar moet delen omdat zij die vast ook heel grappig vindt. Onze brieven zitten vaak ook boordevol grappige onzin, heerlijk!
Dan moet ik wat doen in huis, of ik moet even weg en voor ik het weet is het weer een maand geleden dat ik die brief begonnen was.
Soms begin ik dan opnieuw of ik schrijf verder, met een andere pen vaak en een korte uitleg waarom ik weer zo’n lange tijd niet heb geschreven.
Dan moet ik weer wat doen in huis, of ik moet weer even weg en dan, na een tijdje, kom ik die brief weer tegen en is ‘ie inmiddels een beetje ‘muf’ geworden.
Dus, begin ik weer opnieuw. Bij haar gaat het ook zo, dus je begrijpt, er zit niet zoveel vaart in.

Wat vaak wel helpt om een brief af te maken en ook daadwerkelijk op te sturen is als ik in een restaurant ben geweest waar ze papieren placemats hebben, want sinds een paar jaar gebruiken wij dat als brief papier.
Hoe dat zo gekomen is weet ik niet meer precies. Maar als ik een mooie of leuke placemat tegen kom, dan gaat ie in de tas en belandt ‘ie ooit beschreven in haar brievenbus.

Ik wissel ook brieven uit met Elsie, de vrouw van een van de Amish werklieden die aan ons huis werkten twee jaar geleden. Het is altijd leuk om te lezen wat ze allemaal doet en hoe het met de kinderen gaat. Ook zij gebruikt emoticons:-)

Vandaag is het weer brieven-schrijven dag want ik ga eindelijk het foto album met voor en na (renovatie) foto’s van ons huis opsturen naar onze Amish vrienden, en daar hoort een brief bij! En ik loop ontzettend achter met Sigrid.

Tekeningen vind ik trouwens ook altijd erg leuk om te krijgen;-)
Gisteren ontving ik weer een leuk Sinterklaas pakketje in een grijs-met-oranje-stippeltjes-tnt-doos, uit Nederland.
En daar zaten twee lekkere Hema chocoladeletters in, een grappig kaartje EN een leuke tekening, van vriendin Liesbeth!:

Lachen!

Waarom wij hier wonen.

Het is een vraag die ons weleens gesteld wordt omdat hier overduidelijk compleet anders leven is dan waar ik vandaan kom.
We zeggen altijd maar dat ik uit Amsterdam kom, wat deels waar is want ik ben er geboren maar ik ben opgegroeid in Amstelveen.
Vroeger werd Amstelveen bestempeld als ‘kak’ dorp, nu misschien nog, maar dat heb ik zelf nooit zo ervaren. Maar saai was het wel.
Het grootste deel van mijn leven voor ik naar de VS verhuisde heeft zich qua werk, sociale kontakten en bandleven voornamelijk in Amsterdam afgespeeld.
Mensen denken daarom dat ik een stadse meid ben. Maar dat zetten we altijd gelijk recht want ik ben geen stadsmens.
Het wordt ook ons wel gevraagd omdat ik duidelijk niet zo niet gecharmeerd ben van ons dorp. Sterker nog, ik ben hier kicking en screaming heen gegaan.
En ik ben daar ook nog niet mee klaar.

Dus waarom wonen wij hier dan?

Scott had lang voor hij mij ontmoette hier een oud huis gekocht waar hij zou gaan wonen en wat hij op ging knappen als hij geen zin meer had in werken en reizen en terug wilde keren naar de plaats waar hij is opgegroeid. Hij heeft er na zijn schooltijd niet meer gewoond en heeft op veel verschillende plekken in de VS gewerkt, ook heeft hij in Amsterdam gewerkt, en daar leerden wij elkaar kennen. Na Amsterdam begon een project in Japan waar wij samen een half jaartje hebben gewoond.
Hierna wilde hij gaan settelen, in de plaats waar hij is opgegroeid dus.
Maar als dat huis de enige reden was waarom hij terug zou gaan dan hadden we hier nu niet gewoond.
Zijn familie woont hier ook, zijn broer en schoonzus met hun kinderen, zijn ouders, een paar ooms en tantes.
Maar als dat de enige reden was om terug te gaan, dan hadden we hier ook niet gewoond.

Er zijn twee redenen waarom we hier nu wonen.
Een belangrijke reden is dat Scott zijn vader al ruim tien jaar ernstig ziek is en hoogstwaarschijnlijk nooit meer zal genezen. Scott wil daar waar het kan graag helpen.
De andere belangrijke reden heeft te maken met Scott’s investerings bedrijf in de spannende wereld van gasboringen. Geografisch zitten wij precies op de juist plek en dat geeft Scott enorm veel voordelen. Wat hij doet zou hij niet vanuit een andere plek kunnen doen. Helaas.

Het is wel echt een probleem als je qua lokatie samen niet op een lijn zit. Dit dorp staat bij Scott wel op nummer 1 maar als alternatief, als Scott single was gebleven en zijn vader was niet ziek, dan had Scott gekozen voor een woestijn klimaat.
Scott heeft nooit echt een relatie gehad of samengewoond tot wij elkaar leerden kennen. Hij had ook niet verwacht dat hij terug zou keren met een vrouw, die ook nog eens totaal andere dingen wil in het leven.
Want als het aan mij lag, woonden we ergens op Hawai’i in een klein huisje met termieten, kakkerlakken en gekko’s (want dat hoort nou eenmaal zo) en werkte ik bij de 7 Eleven. Om mee te beginnen, bijvoorbeeld. Maar waarschijnlijk zou ik dan toch weer een kantoorbaan zoeken. En Scott zou dan misschien weer projectleider worden van een bouw bedrijf. Of zoiets, als hij dat weer zou willen doen tenminste.
Dan had ik voor de rest wel precies gedaan wat ik nu ook doe alleen zou ik dan ook op Hula dansen gaan. En plumerias kweken. En Aloe Vera. Dan was het altijd mooi weer en had ik leukere en meer verschillende soorten mensen om mij heen.
Maar ja, ik heb nu in elk geval Scott om mij heen, daar valt ook wat voor te zeggen natuurlijk ;-).

Omdat we hier ‘moesten’ wonen, wilde ik eigenlijk niet in dat oude huis wonen. De muizen hadden er vrij toegang, er was minstens een halve eeuw niets aan verbouwd, het was vochtig en tochtig en in de winter waaide de sneeuwvlokken door de slaapkamer. En dan had ik ook nog gezondheids klachten waardoor ik juist warm moest blijven. Het huis verkopen en dan iets anders kopen wat wel leefbaar was, vond Scott ook geen optie.
Het heeft me wat moeite gekost om hem over te halen om dan tenminste het huis te verbouwen. Hij had gedacht er een vijf jaren plan van te maken maar dat trok ik dus echt niet. Vorig jaar is het huis dan ook compleet verbouwd.
En we zijn er allebei erg blij mee:-).
Van de verbouwing zal ik deze winter nog een ‘before’ en ‘after’ filmpje maken.

Maar voor mijn gevoel zet ik wel mijn leven on hold. Qua activiteiten doe ik dat niet maar ik woon in een omgeving waar ik gevoelsmatig totaal niet op mijn plek ben.
Nou ben ik dat gevoel wel gewend want zo voelde ik me in Nederland ook al vaak. Dus een paar jaar meer maakt niet zo veel uit, als er maar wel verandering in komt.
Scott zegt dat er ook heus wel verandering in komt en dat alles goed gaat komen.
Voor mij is het elke dag weer een worsteling om de Blues tegen te gaan. Op zonnige dagen is het wel een stuk makkelijker en soms ben ik ook gewoon gelukkig.

Evenzogoed ziet Scott ook wel in dat het zo niet gaat. Niet alleen omdat ik niet op mijn plek ben maar ook hem bekruipt het gevoel wel eens dat hij het hier niet zo leuk vindt. Dat heeft voornamelijk te maken met het hoge gehalte aan zwaar gelovigen waar hij min of meer allergisch voor is. En dat komt weer door de bangmakerij van zijn religiueze ooms en tantes met hun gemekker over de duivel en de hel, toen hij nog klein was. Hier vragen mensen ook niet OF je gelooft, maar naar welke kerk je gaat. Hij kan er ook niet over uit hoeveel mensen er hier hun kinderen thuis lesgeven, vroeger was dat helemaal niet zo.
En ook hij mist het hebben van leuke vrienden in de buurt. Tsja.

Dus hebben we bedacht om in elk geval voor de wintermaanden ergens anders een huisje te zoeken.
Voor deze winter gaan we een plan opstellen om andere plaatsen te bezoeken en uit te vinden waar we het allebei naar onze zin zouden hebben.
Op de lijst staan tot nu toe:
Arizona, Hawai’i en New Mexico.

Wat het uiteindelijk gaat worden, tja, we zullen zien!

Badkamer vloer

Eindelijk, hij is zo goed als af. Natuurlijk kwam er een steentje los die niet goed vast zat op het matje, die moet ik dan maar weer opnieuw vastplakken zogauw we (ik) de tegels op de muur gaan aanbrengen. Maar hij ziet er niet slecht uit he?

Nog wat meer drukte

Er liggen nog veel taken op me te wachten deze maand. De douche gaat nu erg langzaam maar telkens als ik tijd over heb doe ik een beetje.
Ondertussen ben ik een logo aan het ontwerpen voor Scotts investerings bedrijf en ben ik me ook aan het verdiepen in zakelijke boekhouding want dat wordt straks mijn taak.

Ook wilde mijn schoonzus graag een paar ramen geschilderd hebben en heeft mij gevraagd of ik dit tegen betaling wilde doen. Ik heb de job aangenomen. Je vraagt je waarschijnlijk af waarom ik dat er nog bij doe maar dat komt eigenlijk omdat ik het wel leuk vind om naast alles waar ik niets voor krijg iets te doen waar ik wel voor betaald krijg (maar een baan gaat me dan weer net te ver).
Ik heb dit ook aangegrepen om een statement te maken bij andere familieleden dat ik niet meer inzetbaar ben voor gratis dingen doen omdat mijn tijd kostbaar is.
Ik hoor namelijk geruchten dat ik wel even een logo voor het een of ander kan maken of een website in elkaar kan zetten, (kan ik niet) en dat ik op het Liberty festival wel kinder gezichten kan gaan beschilderen. En dat ik ook handig ben met tegelwerk.
Nou dat dacht ik dus allemaal niet.
En daar voor wil ik best vier ramen schilderen voor een mooi bedrag.

Dan natuurlijk de musical.
Vorige week viel het me al op dat tijdens het eerste nummer waar ik me bij de laatste regels naar de hoofdrol spelers manouvreer, een man van middelbare leeftijd mijn plek probeert in te nemen. Ik heb hem weinig gezien op repetities en ik dacht dat hij het misschien niet expres doet maar gewoon onhandig is.
Maar gister avond deed hij het weer. Ik vroeg aan Nancy of zij weet hoe hij heet. “Dat is Greg. Hij heeft mij ook al een paar keer van m’n plek geduwd. Maar ja, terug duwen doe ik niet hoor.” Wat een rare snuiter, die Greg. Dat laat ik me natuurlijk niet aan leunen. Dit is dan zoiets waar ik gelijk iets aan moet doen anders ga ik daar ’s nachts over liggen piekeren. En da’s zonde.
Dus ik ging naar hem toe en stelde me voor.
Ik zei dat ik geloof dat we een probleem hebben tijdens het laatste stuk van de Lancaster straat scene en elkaar nogal in de weg zitten. Dat merkte hij ook al. Ik zei toen dat we daar best met z’n tweeen kunnen staan maar we wel elkaar de ruimte moeten geven. En toen stelde ik voor om elkaar te ‘ontmoeten’ en dan samen naar het centrum te lopen. Dat vond hij wel goed. Zei hij.
Hopelijk oefenen we dit nummer vanavond, eens kijken of hij zich aan de afspraak houdt.

De schorten zijn ook al klaar, alleen de kapjes nog. Ja mensen, een foto komt er echt aan hoor 😉

Vandaag is Scott vroeg in de ochtend naar New York vertrokken voor een paar vergaderingen en een zaken lunch. Vanavond laat komt hij weer thuis. Het weekend New York voor ons tweeen ging niet door omdat ik het te druk heb en Scott kan eigenlijk ook niet zo lang weg. Hopelijk lukt het een andere keer.

Wellsboro en andere anekdotes

En toen was het weer zaterdag!

Ik was donderdag weer even in Wellsboro. Pas geleden klaagde ik nog over hoe moeilijk het was om aansluiting te vinden in de Wellsboro-ese community, maar nu lijkt dat helemaal niet zo. Ik kom nu bijna niet meer weg daar omdat ik bijna altijd mensen tegenkom.

De jaarlijkse boeken markt van de bibliotheek vond donderdag plaats waar je voor een kwartje, of vijftig cent oude bibliotheek boeken kunt kopen. Ik ging samen met Gwen want die werkt bij de rechtbank, naast de bibliotheek.
Zij was snel uitgekeken want ze had die ochtend al even een rondje gemaakt. Toen kwam Nancy, mijn musical maatje binnen, effe kletsen natuurlijk. En opeens zag ik Fletch, een oude schoolvriend van Scott met zijn zoontje door de boeken struinen.
Hij vertelde dat zijn vrouw pas geleden is bevallen, of ik niet even langs wilde gaan bij haar? En vanuit de bibliotheek wees hij mij hun blauwe huis aan en hij drong er op aan dat ik echt even langs moest komen voor ik wegging. Ik had eigenlijk wel veel op m’n schema staan maar een half uurtje even bij kennissen langs moet kunnen. Na vier dollar te hebben afgerekend voor een leuke stapel boeken, waaronder een boek over tuinieren, over hypnotiseren(kon ik echt niet laten liggen), wat verhalen op casettes en een leuk politiek boek voor Scott liep ik naar het huis van Fletch en Kathy.

Zij zijn ietsje jonger dan wij. Fletch is een natuur en sport liefhebber, zijn vrouw komt van oorsprong uit Puerto Rico en schijnt het wel naar haar zin te hebben in Wellsboro. Het zijn echt aardige mensen en ik kan er wel eens mee uit eten.

Uiteraard wilden ze weten wanneer wij aan kinderen gaan beginnen. Ik krijg die vraag vaak! Waarop ik zei dat we er waarschijnlijk helemaal niet aan beginnen.
Het grappige is dat sommig mensen dan voor mij een excuus maken waarom het inderdaad geen goed idee is om kinderen op de wereld te zetten, “de wereld is er tenslotte slecht aan toe tegenwoordig, dus waarom zou je”. Of “ja jullie zijn ook nog maar zo kort getrouwd en het huis is natuurlijk nog niet helemaal af”. “Ach, jij bent nog jong” (hij is bijna 40, ik 36). Dan krijg ik verhalen over vrouwen die men kent die na hun 40ste nog kinderen krijgen…

Ik heb geen echte reden. Ik kan er misschien eens een paar bedenken als ik tijd of zin heb. Ik kan ook best een kinderwens creeeren, hoor, als ik erg m’n best doe. En ik denk dat ik het als moeder best goed zou doen.
Ik denk natuurlijk wel eens, of we het niet toch moeten doen, want we hebben veel te bieden en ik snap best dat het leuk is om ze te zien opgroeien. Maar dat resoneert niet zo bij mij.
Ik heb gewoon nooit een kinderwens gehad. En het is behoorlijk vervelend dat ik daar een reden voor schijn te moeten hebben.

Maar goed.
Daarna even voegsel halen bij de doe-het-zelf winkel met enkel vrouwelijk personeel.
Ze hadden een pak van 25 lbs voor me klaar gezet.. op een steekwagentje! Zag er een beetje lullig uit, zo’n steekwagen met een zo’n pakje op.
Ik zei dat ik het zo wel naar de auto kon dragen maar nee, liever reed de dame van de tegel afdeling het pak naar de auto, want, zo zei ze, anders worden je kleren vies. Hihihi. Wat een service he?
Het is trouwens toch de lichte kleur voegsel geworden, Scott vindt dat lichte mooier, ik heb maar opgegeven. Mag hij het af en toe schoon schrobben.

Voor de musical repeteren we nu elke dag. Gisteravond van half zeven tot half tien, dat was vrij pittig. Ook…waren…eindelijk…onze…amish…jurken klaar!
Het was grappig om te zien hoe we allemaal onze jurk achterstevoren aan trokken omdat we er van uit gingen dat de jurk van achter dicht moet. Want het is daar voor de helft open. Dus iedereen klaagde over te krappe borst ruimte, ik kon ook amper ademhalen.
Bleek dus dat het anders om moet en dan moet de voorkant dicht gehouden worden met veiligheids speldjes en dan gaat het schort erover. Raar hoor. En de schorten zijn er nog niet.
Ik was eerst zo enthousiast over mijn Amish kostuum maar ik vind ‘m nu eigenlijk iets tegenvallen. Vooral ook omdat hij niet van gewoon katoen maar een soort glimmende stof. En omdat hij paars is. Ik wou eigenlijk een groene maar die is alleen voor ongetrouwde vrouwen. En ik ben in de musical een getrouwde vrouw en daarom krijg ik een paarse, maar ik heb geeneens een man dus what’s the point?
Hij is ook op maat gemaakt en ik kan met niemand ruilen. Adoe(indonesische uitdrukking voor ‘nou zeg’).

Dan was er ook nog een man uit het koor, de kerstman zal ik hem maar noemen want daar lijkt hij op, die behoorlijk dronken was.
Ik merkte het toen ik hem complimenteerde over zijn amish look, hij had een volle witte baard en snor en de snor had hij afgeschoren. ‘Thankzz’ zei hij lachend en er kwam me toch een kegel tegemoet. Hij liep rond met een go cup, en volgens mij zat hij dus gewoon tijdens de repetitie alvast weekend te vieren. En dan heeft hij ook nog regels die hij vergat of onverstaanbaar uitwalmde. Soms was ‘ie zelfs nergens te bekennen. Ik hoop maar dat hij dat tijdens de opvoeringen niet doet!

Vanmorgen om half tien werden we weer in het theater verwacht. Dat kwam net niet lekker uit want mijn Amish rauwe boter vriend, Aaron, zou vandaag op de farmers market zijn met mijn bestelde boter. Ik vertrok iets vroeger om eerst daar langs te rijden maar hij was er nog niet. Aangezien de repetities langer doorgaan was ik bang dat ik hem zou missen, want de markt staat er maar tot 1 uur ’s middags. Er stond een dame die kruiden plantjes verkocht en ik vroeg haar of zij misschien, mocht Aaron op komen dagen, hem wil laten weten dat ik langs ben geweest en of ze hem ‘vast’ kon houden tot 1 uur. Dan zou ik eerder weggaan bij de repetities.
Gelukkig was dat vasthouden niet nodig. De repetities vandaag gingen er goed en we waren nog voor de middag klaar. En de kerstman was ook weer helemaal nuchter.
Aaron stond er gelukkig en had mijn boter meegenomen. En nog goedkoop ook!

Eind goed al goed.

Verkleed partij

Ik keek er zo naar uit, naar de rauwe boter die ik afgelopen zaterdag ging ophalen bij de Amish of Mennonite meneer. Maar helaas, hij was het vergeten. Hij schaamde zich diep maar beloofde dat hij het volgende week echt heeft. Nou vooruit dan maar.
Ik heb gister nog maar even geclarificeerde boter gemaakt van gewone boter maar da’s lang niet zo lekker en blijft niet lang goed. Tot zover de boter.

Vandaag begon de dag erg leuk, ik had om negen uur ’s morgens met mijn gepensioneerde musical maatjes Barbara, Nancy en haar man Steve afgesproken om naar het ‘costume depot’ van de theater organisatie te gaan. Barbara had de sleutel gekregen en de director had een rek voor ons klaargezet met een selectie van kleren waar we uit konden kiezen voor de eerste scene in 50-er jaren stijl.

Ik reed eerst naar Nancy’s huis zodat we samen konden gaan, ik wist namelijk niet zeker waar het was. Ik was natuurlijk nog nooit bij hun thuis geweest en was erg onder de indruk van hoe groot het huis is. Onwillekeurig denk je dan toch dat ze allebei goede banen gehad moeten hebben. Het was een kast van een huis met een mooie tuin, een mooie houten vloer en alles tot in de puntjes verzorgd. Nancy was nog niet klaar om te vertrekken want ze moest haar tanden nog poetsen. Ik kreeg een flinke kop heerlijke thee en we praatten wat over het verschil tussen Wellsboro en Liberty. We waren het er over eens dat Liberty echt te saai is voor mij;-).
Ik kwam erachter dat Steve, haar man, zijn hele leven les heeft gegeven op Mansfield University. Nancy is ook lerares geweest maar dan in Liberty.
Ze vinden dat ik vaker naar Wellsboro moet komen want er is zoveel leuks te doen, ook het maandelijkse acteer klasje kunnen ze me van harte aanbevelen.
Toen Nancy klaar was gingen we.

Het depot was niet ver maar toch te ver om te lopen. En het was ook daar waar ik al vermoedde waar het was: bij doe-het-zelf zaak Patterson, waar ik toevallig ook nog moest zijn om voegsel voor de douche te halen.

Het rek wat voor ons klaarstond was wel wat beperkt dus het was maar goed dat wij de eerste keuze hadden. Wat een leuk depot is het toch. Er is van alles te vinden, ik zou er best een dag in kunnen vertoeven en van alles aan proberen. Het rook wel erg muffig, net als die tweede hands kleding stands op het Waterloo plein, waarom is dat toch altijd zo?
We hadden ook grote lol met alle jurken en hoedjes.
Steve, die vroeger ook al niet zo mode bewust was, wilde perse die ene hoed van corduroy maar Nancy en Barbara vonden het maar niets. “Droegen mannen deze hoeden dan niet in de jaren vijftig?” vroeg hij, waarop Nancy antwoordde:”Nee, je VADER droeg in de jaren ZEVENTIG! but if you really like it…” Hoofschuddend draaide ze zich om en pastte haar eigen vrolijke met bloemen geborduurde hoedje, eigenlijk meer een uit de kluiten gewassen diadeem. Wat hadden ze vroeger toch veel mooiere kleren!
Toch erg handig om kleding uit te zoeken met mensen die in de jaren vijftig zijn opgegroeid, ik had anders rare combinaties gemaakt qua keuze tas en hoed.

Ik ben echt blij dat ik met hun mee ben gegaan want ik heb nu alles compleet. Een mooie jurk die me nog past ook, een hoedje, schoenen, handschoenen, een tasje en een halsketting. Zelfs lompe zwarte schoenen voor mijn Amish kostuum!

(Ik had me bij thuiskomst stiekem verkleed en kwam Scott’s kantoor binnen. Ik zei dat ik nog even to town moest voor een boodschap, of hij nog wat nodig had? Zijn reactie met pretoogjes en een belly laugh:”Are you kidding me??!”)

Toen op naar de doe-het-zelf zaak Patterson. Er werken daar alleen maar vrouwen.
Best grappig en ik vraag me af waarom dat zo is. Een jongedame van de tegel afdeling vertelde me dat oudere mannen het niet zo leuk vinden dat er alleen maar dames zijn want ze gaan er gemakshalve van uit dat ze niets weten over constructie. Maar de jongere generatie kan het wel waarderen. De vraag waarom er alleen vrouwen werken vergeet ik ook gelijk, want wat is er eigenlijk gek aan? Ik krijg een mooi setje samples mee voor de kleur van het voegsel zodat ik daar thuis met Scott over kan bakkeleien. Want ik vindt donker grijs mooi en hij wil juist een beige.

Daarna nog even gestopt bij tuincentrum Agway, om voor Scott en zijn vader een Topsy Turvy te kopen maar die waren natuurlijk allang uitverkocht. Ze hadden ze ook een tijd bij Walmart maar toen wilden ze ze niet en nou zijn ze nergens meer te krijgen, behalve misschien nog online.
Dan nog maar wat zaadjes kopen hihi en potgrond.

’s Avonds hadden we weer musical repetitie. Ik had m’n 50’s kostuum maar thuis gelaten want ik voelde me een beetje lullig tegenover de rest van de cast, helemaal toen het rek waar wij vanmorgen hebben huisgehouden, een beetje zielig op het toneel stond en een van de hoofdrol speelsters met geen mogelijkheid iets kon vinden wat pastte bij haar karakter. Ze was bijna in tranen want ook zij weet zich geen raad met die 50’s stijl. Niet dat mijn jurk haar zou hebben gepast, ik was al blij dat er iets hing in een klein maatje, maar toch.

Het was hard werken tijdens de repetitie, vaak draait een scene om maar een paar mensen en moet de rest zich bezighouden met dingen waar de amish zich doorgaans mee bezig houden. En dat moeten we dan zelf maar verzinnen. Ik werk dan vaak samen met dezelfde mensen en dan doen we net of we appels aan het uit sorteren zijn, of dat we een quilt aan het borduren zijn. Iedereen moet een verhaaltje hebben. Als de director je vraagt wat je doet, moet je ook je verhaal klaar hebben. NIet dat hij dat ooit doet al zou ik dat wel leuk vinden.

In de eerste scene bijvoorbeeld waar we de niet-amish bevolking van Lancaster moeten voorstellen in de jaren 50, ben ik Gloria, net terug uit Parijs, ik loop door mijn oude straat en verwonder me over hoe er in al die jaren niets is veranderd. Ik groet daarbij een paar mensen. Dan kom ik mijn oude piano lerares tegen (Nancy), die mij voorstelt aan haar man (Steve) en haar vriendin (Barbara), we praten honderd uit voor een paar seconden. Dan komt haar dochter/buurvrouw langs (Mary) met haar baby van plastic, waar we heel enthousiast over zijn. Vlak daarna moet ik me nonchalant naar het centrum van het podium manouvreren om naast de hoofdrol spelers terecht te komen voor de laatste zin die de hele cast moet zingen. Want ik wil natuurlijk wel gezien worden. Ik geloof dat het voor iedereen nu wel duidelijk is dat ik daar ga staan. 😉
Bij andere nummers is het soms wat minder goed geregeld. Zo is er een nummer waar de kinderen op een rij voor aan het podium staan om iets te zingen en dan moeten wij volwassenen daar achter gaan staan. Maar de kinderen waar ik steeds achter terecht kom zijn zo lang! En ook veranderen ze elke keer dat we het nummmer spelen hun positie!
Wat een problemen heb ik toch he? Hihihi

Voegsel en haar problemen

Gisteren na een tijdje er tegenaan gehikt te hebben was ik er klaar voor om de pebble vloer te gaan voegen. Ik gebruikte daarvoor stain resistant grout van een duur merk waarbij je twee delen van een chemische vloeistof door elkaar moet mengen en vervolgens voeg je het kleur poeder toe. Maar toen ik de poeder had toegevoegd en begon te mengen leek de kleur veel lichter dan ik had gedacht.
In plaats van donker grijs/antraciet was het zilverachtig blauw grijs, en het vloekte met de kleuren van de pebbles en de lijsteen. Scott vond het ook maar niets dus nou moeten we weer naar Lowe’s. Ik heb online een goedkoper merk (Mapei) gevonden online met betere kleuren en die verkopen ze daar. Daar we er nu weinig voor voelen om alleen voor dit naar Williamsport te rijden en Scott bovendien erg druk is met werk en allerlei meetings heeft ga ik gewoon door met tegels snijden, want dat moet hoe dan ook gebeuren.

Ook al is Scott erg druk, hij wil perse vandaag en morgen deze raised beds voor me maken zodat ik mijn kruiden zaadjes kan gaan planten.

(dit had Scott ergens gespot, lijkt me erg handig!)
Ik heb al meerdere keren gezegd dat dat echt niet hoeft want hij heeft het al zo druk, ik kan ook best een tijdelijke plek maken achter de garage maar hij wil er niets van horen.

Ik zit nu eigenlijk ook een beetje met m’n handen in het haar over haardracht voor de musical. Mijn haar is zo lastig, ik krijg het met geen mogelijkheid zo gestilleerd als hoe ze dat toen deden. Deze site stuurde de director gister door, niet echt bemoedigend…
En na de fifties scene moet het snel in een scheiding en in een knot of vlechten voor de Amish look. En als ik dacht dat dat makkelijk was omdat we een bonnet opkrijgen, daar heb ik me in vergist: we krijgen geen bonnet maar alleen een kleine praying cap wat niet veel bedekt. Dus ook voor de Amish look moet mn haar netjes.
Ik denk dat ik maar op zoek ga naar een leuk 50’s hoedje of een barret? Lastig lastig..Had ik maar een stylist en een kapper en een personal shopper en een make-up artist.
En een auto met chauffeur, een kok en een schoonmaakster. En een zwembad… en een huis op Hawai’i….

Nou, ik ga maar weer tegels snijden in de garage:

Zo handig die slate cutter.

Met op de achtergond gezellig alle afleveringen van Schoondochter Gezocht op tvopjepc.nl. (Ben er zo fan van!)
Had ik trouwens ook maar iemand die alle tegels voor me wil snijden…

Van alles wat…

Ik ben al dagen bezig met het snijden van tegels voor de douche. Erg arbeids intensief en ook frustrerend omdat er vaak, net als ik de laatste zijde ga snijden, een hoekje afbreekt, en soms een heel stuk zodat ik die tegel niet meer kan gebruiken.
De steentjes voor de badkamer vloer heb ik eindelijk geinstalleerd en morgen ga ik ze voegen.

Ik vind het steeds leuker worden met die musical activiteiten.
Het is heel gezellig tijdens het repeteren, iedereen gaat er helemaal voor en ik merk dat ik wat beter in de groep begin te liggen.
De twee oudste (en kleurrijke) dames, Barbara en Nancy, komen altijd bij mij staan en Nancy vind het duidelijk heel leuk als ik er ben. Nancy’s man doet ook mee en heeft zelfs een kleine speaking part. Elke keer werkt hij aan die ene zin, aan de gebaren die hij erbij maakt, de timing, intonatie, heeel leuk om te zien.
Ook wordt er zowaar om me ‘gevochten’ als het gaat om het onderling maken van groepjes voor liedjes waar elke groep een paar regels krijgt. En ik ben echt geen goede zangeres hoor!
Ik heb nooit eerder meegedaan aan een musical, en ben in mijn hele leven maar een keer naar een musical geweest. (erg he?) Maar stiekem zit ik al te kijken of ik niet wat meer kan doen met theater, al is het maar een keer per maand op acteer les, een gratis avondje van de organisatie. Het kan me wellicht ook helpen om mn accent te verbeteren. Ik had bijvoorbeeld in deze musical ook speaking parts kunnen krijgen, het werd meerdere keren aangeboden maar ik ben onzeker over mijn Nederlandse accent.
We repeteren nu minimaal twee keer per week en en passant werd ons ook verteld dat we voor de eerste scene, die maar vijf minuten duurt, gekleed moeten zijn zoals men er in de jaren 50 in Lancaster bijliep. Nou, ik heb niets in mijn garderobe wat ik kan gebruiken en helaas zit het niet in het budget van de organisatie om ons die kleding te verschaffen. Dus ik moet binnekort maar even gaan shoppen in de thrift store.
De musical wordt voor de organisatie qua kleding al steeds duurder omdat de Amish dames die onze jurken maken steeds de prijs opvoeren. Ik ben benieuwd hoeveel ze uiteindelijk gaan kosten, want ik wil mijn jurk eigenlijk wel houden.

Ondertussen heeft mn schoonzus me gevraagd om tegen betaling haar raam kozijnen te schilderen en mn schoonmoeder heeft een slaapkamer die ze graag gedaan wil hebben.
En dat het liefst voor het eind van volgende week.

Tevens ligt er bij vrienden een veld met Red Clover op me te wachten, die wil ik plukken en drogen want dat is voor mij goede thee.
We zijn nog steeds niet in de gelegenheid geweest om met de tuin te beginnen maar alles wat ik al heb geplant in afzonderlijke kleine potten moet nodig herplant worden anders wordt het niets, de radijsjes zien er bijvoorbeeld al wat verlept uit en hebben geen ruimte meer in die kleine pot.

Met de bijen gaat alles goed gelukkig. Ik had eerst problemen met de voederbak waar ze in verdronken maar daar heb ik iets voor gemaakt, heel simpel, een screen van plastic mesh, wat je normaal gebruikt om bladeren uit de dakgoot te houden en galvanized ijzerdraad om de boel bij elkaar te houden. Ze kunnen makkelijk door de mesh heen klimmen en alleen heeele domme bijen verdrinken nog. In een week tijd zijn er nu nog maar zes verdronken. Op mysterieuze wijze want echt, het zou niet meer mogelijk moeten zijn.

Ze zijn goed bezig, de koningin legt veel eieren en veel frames zijn al goed gevuld met honing. Sommige frames bevatten larven EN honing.

En in de komende twee weken wil Scott ook nog voor zaken maar wel met z’n tweeen naar New York City voor een dag of twee of drie.
Dat lijkt me best heel leuk maar eigenlijk heb ik het gevoel dat ik daar helemaal geen tijd voor heb want ik wil die douche zo snel mogelijk af hebben.
zucht…

Badkamer project 1

We wilden iets bijzonders in de badkamer en omdat Scott z’n vader nog ergens stapels en stapels oude leistenen dakpannen heeft bedachten we om die te gebruiken voor de muur. Ook wilde ik op de vloer tegels met steentjes. Maar die bleken erg duur om te kopen dus haalde Scott voor $25 een hele berg steentjes bij een stenen en grind verkoper en hebben we met ome Bill een paar avonden steentjes gesorteerd. Op ebay vond ik goedkope rollen fiberglass gaas en toen mn familie hier was hebben we met z’n allen aan die vloertegels gewerkt.

Vloer erin, board tegen de wanden en de hoeken gesealed met koper.
Eerst werd ons verteld dat we ice and water schield moesten gebruiken voor extra zekerheid om lekken tegen te gaan maar bij nader inzien bleek dat spul verre van gezond om in je badkamer te hebben, bovendien is de manier waarop we de tegels aanbrachten waterdicht.

Toen even steenmatjes maken en sealen.

Zorgen dat alles recht blijft.

Flinke laag lijm aanbrengen want zo’n tegeltje weegt nogal wat.

En dan schroef je ze nog een keer vast met roestvrije schroeven.

Dan seal je alle leisteen nog een keer om makkelijk schoon te houden en voila:




We gebruiken deze douche nu zelf omdat onze eigen badkamer nog niet klaar is.
We gaan ook daar steentjes op de vloer gebruiken en leisteen op de muur, maar deze keer gaan we de leistenen snijden en aanbrengen zoals gewone tegels. We kunnen het alleen niet eens worden over de vorm, de grootte van de tegels, en welke kant we willen gebruiken, de grove of de vlakke kant.

Zo traag als d…

We lijken niet vooruit te komen de laatste dagen. We hebben ontzettend veel te klussen maar het gaat zooooo traaaag. Ik zou blij zijn als de Fishers hier weer zijn want dan gebeurt er tenminste wat. Het lijkt ook of ik elk excuus aangrijp om even achter de computer te duiken en voor ik het weet zit ik weer op hyves, facebook en myspace te niksen. Zondag hadden we er allebei zo’n last van. Die nacht ervoor waren we wezen stappen in een dorpje vlakbij, echt zooo gezellig in een crummy kroeg met een supergoeie classic rock band en mensen die verkleed rond liepen ivm halloween, fantastisch! De dag erna hebben we een beetje katerig de hele dag in onze werkkleding (want we hadden echt wel de intentie om te gaan schilderen enzo) achter de computer gezeten. We kwamen gewoon niet op gang. Nu ook weer, het is dinsdag ochtend, kwart voor acht, ik zit op de rand van t bed, ik kijk uit het raam en het is grauw weer, ’t werk ligt op me te wachten maar liever schrijf ik in mn blog dan ook echt wat te doen.
Ik moet over een paar uur naar mn huurhuis om iemand te ontmoeten die interesse heeft-in het dorp heb ik een huurhuis met twee verdiepingen. Deze zomer, voordat de renovatie begon heb ik 5 weken lang geklust om de beneden verdieping enigzins leefbaar te maken en die was ook gelijk verhuurd. De bovenverdieping is best wel een shit hole maar er is genoeg animo voor, helaas zijn het vaak mensen die niet zo betrouwbaar zijn financieel dus moet ik ze afwijzen-, dan even langs bij mn wedding make up dame die me van alles in bruikleen heeft gegeven en wat ik vandaag eindelijk eens terug ga brengen, en ik moet ook de sportschool eens bellen om te zien wanneer ik eigenlijk ingeroosterd ben maar ik heb deze week toch geen tijd dus ik kan er nog voor kiezen om het zogenaamd maar te vergeten en dan heeft Susan toch wel weer iemand geregeld voor mij in de plaats. Erg he?