En zo is het alweer bijna eind Augustus!

Mijn laatste post op deze blog is alweer zo lang geleden dat ik betwijfel of er nog lezers zijn. Maar daar ik deze blog eigenlijk vooral voor mezelf was begonnen zal ik toch een updeetje doen:

Inmiddels is er weer ontzettend veel veranderd. We hebben een prachtig mooi manneke genaamd Boyd die nu al 6 maanden is. Scott zit volop in de race voor congress (check: http://www.brionforcongress.com) en ik heb na een korte periode die wel eeuwig leek te duren eindelijk weer de kwast ter hand genomen (check: http://www.bibisnelderwaardbrion.com). Mijn eerste show dit jaar was echt geweldig! Ontzettend veel mensen kwamen er op af en ik verkocht zes schilderijen. De pauze die ik heb moeten nemen voor Boyd heeft ervoor gezorgd dat ik elke gelegenheid dat ik kan schilderen, ten volste wil benutten en op de een of andere manier heeft dat een positief effect op de kwaliteit van mijn werk. Het gaat echt de goede kant op! 
Ik help hier en daar ook met de campagne maar eigenlijk is het niet te doen want alles gebeurt zo snel dat het vrijwel onmogelijk is om alles bij te houden en op de juiste momenten bij te springen. Gelukkig hebben we vrijwilligers en sinds gisteren een competente campagne manager met een can-do attitude. Gelukkig gebeurt alles nog vanuit huis zodat Scott niet teveel mist van Boyd, en ik vind het ook wel erg leuk, steeds mensen over de vloer die overal waar het maar kan aan het werk zijn. De kelder is nu onze campagne hoofdkwartier en mijn oude kantoortje is ook weer vol in gebruik. Er zijn ook dagen dat ik met Boyd de hele dag alleen ben, als Scott bijvoorbeeld een hele dag vol evenementen heeft waar hij heen moet en dat is meestal in de weekenden. Een evenement kan ik wel doen met Boyd maar een hele zooi achter elkaar is niet heel erg prettig voor de kleine.
De verkiezingen zijn in November, dus nog ruimt twee maanden van campagne drukte en spanning. En dan: Vakantie OF verhuizen!(of allebei)

Laatste post voor 2013

Het schilderen, zwanger zijn en het maken van plannen voor ons leven komend jaar laten weinig tijd over voor deze blog maar hier dan toch een korte update.
Kerst was, zoals gewoonlijk, weer druk maar wel gezellig. Ik had zoals altijd weer flink wat lekkere gerechten gekookt, we hadden een garnalen cocktail, beef en pork sirloin, twice baked potatoes, scalloped potatoes, sperziebonen in ham gerold, geroosterde spruitjes met amandelen, prei en paddestoelen patties en frambozen cheese cake toe, iedereens favoriet.
Een ding was wel veranderd: Er waren dit jaar veel minder cadeaus. Mijn schoonzus zei dat ze een hartig woordje met mijn schoonmoeder heeft gehad over de belachelijke hoeveelheid cadeautjes die ze elk jaar voor de kinderen koopt. En kennelijk heeft dat geholpen! Het was ook echt wel overdreven, die kinderen hebben al zo ontzettend veel speelgoed dat ze gewoon niet meer weten wat ze allemaal hebben. Maar dit jaar viel het erg mee. En dat maakte dat de kinderen zelf ook meer rust hadden en genietten van de cadeautjes. Ook voor ons had ze minder gekocht, gelukkig want ja, wat hebben wij nou helemaal nodig wat we niet zelf al zouden kopen. En prullen hebben we ook liever niet.
Dit jaar was een goed jaar qua schilderen en verkoop van mijn werk, ik heb ook weer veel geleerd en ben, nu ik minder energie heb om te schilderen, de laatste tijd vooral bezig met leren over kunst marketing, heel interessante materie! Ik ben ook nog bezig met het voorbereiden van mijn solo show in Maart, ik heb in principe voldoende werk maar er zijn nog een paar schilderijen die ik graag wil toevoegen en die moeten nog gemaakt.
Eind Januari bouw ik het schilderen even af en dan moeten we het huis aan kant maken voor mijn familie die in Februari overkomt uit Nederland voor drie weken. Dat wordt wel een dolle boel denk ik:-)!
Ondertussen moet ik nog een titel voor de show bedenken, een zogeheten artist statement en bio schrijven (intensief klusje) en een naam bedenken voor de baby.
Scott heeft ook belangrijke beslissingen te nemen. Ik kan er niets over vertellen maar het zal beinvloeden waar we komend jaar zullen wonen.
Het kan zomaar zijn dat ik komend jaar zelfs nog minder schrijf op deze blog vanwege tijdgebrek.
De blogs waar ik wel regelmatig nog schrijf hebben met mijn schilderijen te maken:http://artbybibisnelderwaardbrion.wordpress.com/ (hier schrijf ik over mijn schilderijen) en op deze blog gaat het meer over wat er achter de schermen gebeurd, wat misschien meer interessant is voor mede kunstenaars:http://bibisnelderwaardbrion.wordpress.com/ En dan is er natuurlijk mijn website:http://www.bibisnelderwaardbrion.com/
Komend jaar wordt hoe dan ook een interessant jaar met veel veranderingen en uitdagingen.
Ik wens iedereen een fantastisch oud en nieuw en een gelukkig, gezond, liefdevol en succesvol 2014 toe!

Nog meer verandering

Tja, de ene dag sta ik nog lekker te schilderen, met zeeen van tijd om m’n show in Maart voor te bereiden. Ik denk: “Heeerlijk, ik heb alle tijd voor mezelf en mijn schilderen, wat een vrijheid!” Ik heb een goed werk- en sportschema, ik val wat af en voel me sterk, ik denk nog blij:”Zo is het mooi in balans, dit kan ik zo tot m’n 70ste wel volhouden!” Ik heb leuk wat schilder workshops geboekt en leuke dingen geplanned met onze coole hippe vrienden van onze leeftijd, en ik denk: “Nou gaat het eindelijk de goede kant op!”. Langzaamaan krijg ik steeds meer aanvragen voor opdrachten en verkoop ik wat en ik denk:”Lang niet slecht voor iemand die nog geen twee jaar bezig is!” En dat ik nog steeds in dit godvergeten gat woon neem ik nog even op de koop toe want echtgenoot heeft al wat serieuze hengeltjes uitgegooid. Dan komt het meestal wel goed.

Maar dan, houd ik ineens wat meer vocht vast dan gewoonlijk en voel ik me een beetje emotioneel. Ik ben ineens snel moe en ik voel dat er iets aan de hand is en ik denk: “Misschien is dit het begin van de menopauze?” Het kan immers al gebeuren als je 40 bent. Toch?
Maar stiekem heb ik een donkerbruin vermoeden dat het ook heel wat anders kan zijn, en ik hoop eigenlijk dat het dat niet is want dat heeft nooit op m’n lijstje gestaan. Ik had het er wel eens over met Scott maar we vonden het eigenlijk precies goed zo, we zijn inmiddels ook niet meer zo jong.

Dan staan die gedachten stil vanwege verdrietig nieuws uit Nederland en we boeken snel vliegtickets om de begrafenis van mijn oma bij te kunnen wonen. Zo jammer dat ze er niet meer is, ik moest stiekem wel eens lachen om dingen die ze zei. Ze was een sterke vrouw, soms ook hard maar ze had ook een ontdeugende kant. Ze is 89 geworden en met haar overlijden wordt een heel hoofdstuk van de oudere generatie afgesloten.

Drie dagen voor we vertrekken skype ik met mijn zusje die opmerkt dat het lijkt of ik een boobjob heb gehad. Dat heb ik natuurlijk niet maar ik merk ook dat het wat oncomfortabel en zwaar begint te worden daar. Ik vertel ook over mn andere klachten en ze zegt: “Nou, ga jij maar eens een teststrip halen!”
Ik haal er twee, van verschillende merken.
Scott grapt nog dat ik hem dat geld voor die teststrips (bij elkaar 16 dollar!) schuldig ben als de uitkomst negatief blijkt.

En dan, staan we allebei met de ogen te knipperen want de test strips tonen het toch echt aan: we zijn zwanger!!
Jeetje mina! What have we done??!!
Blij, verrast, geschokt, in paniek, hugs and kisses en weer paniek(vooral ik dan).

——-

M’n zusje en m’n moeder waren de eersten die ik het vertelde, mijn zusje zat natuurlijk al te wachten op skype tot ik de test had gedaan. Ik was er zelf nog niet zo zeker van hoe ik me erbij moest voelen maar ik voelde me zeker gesteund dat het misschien wel iets heel goeds is, door hun enthousiaste en blije reacties.

En met dubbele emoties vanwege mijn oma en vanwege dit nieuwe feit vertrokken we naar Nederland. Ik vooral dazed en confused, Scott vooral nuchter, blij en klaar om alles te doen wat gedaan moet worden.

De begrafenis was erg mooi en het was leuk(als je dat mag zeggen op begrafenissen) om de familie weer te zien. We bleven twee weken in Nederland, we zagen vooral familie. We hebben mijn vader en zijn vrouw en gaandeweg ook alle ooms en tantes ingelicht. Leuk, al die reacties! De ene nog verraster en blijer dan de ander. We zijn ook samen een paar dagen alleen op Texel geweest om even tot onszelf te komen, wat we echt even nodig hadden, want ook voor Scott begon het steeds meer echt te worden. Daarna verbleven we met mijn moeder, zusje en haar gezin een paar dagen in een vakantiehuisje in Brabant, super gezellig:-). Van mijn moeder en mijn zusje kreeg ik zakken vol babykleertjes en zwangerschapskleding en boeken mee naar huis.

Thuis aangekomen hebben we ook gelijk Scott’s ouders en zijn broer en schoonzus op de hoogte gebracht. We hadden voor mn schoonmoeder Texelse wol gekocht en toen ik het haar gaf, zei ik:”Misschien kan je er wel een leuk babymutsje van breien?”, zegt ze: “Waarom zou ik dat nou doen…?” Toen wees ik naar mijn buik, en ze kreeg gewoon bijna een hart verzakking hahaha! Ze mag er natuurlijk ook wat anders van breien want zo’n Texelse wollen mutsje zal misschien wel erg jeuken…

Ik heb een beetje een lastige tijd gehad met het verwerken van het feit DAT ik nu zwanger ben. Ik heb hierdoor een paar weken weinig kunnen schilderen maar ik begin er nu een beetje aan te wennen. Ook aan dat we onze plannen wat zullen moeten bijstellen. In Liberty blijven we zowiezo niet maar nu moeten we op zoek naar een kindvriendelijke omgeving met goeie scholen, waar Scott makkelijk werk vindt of vanuit huis kan werken en waar ik mijn schilder carriere kan voortzetten. En vooral, dat we het naar onze zin hebben, met leuke mensen, kunst, cultuur, goede restaurants etc.

Ik ben nu 9 weken zwanger. Mijn gewone spijkerbroeken zitten niet meer zo comfortabel en ik heb regelmatig last van morning sickness, maar ook afternoon en evening sickness. We hebben het nog niet aan iedereen hier verteld, is er ook gewoon nog niet van gekomen, maar sommige mensen hebben wat in de gaten. Vandaag nog zei een vriendin dat ze had gemerkt dat ik na mijn trip in Nederland ineens een grotere boezem lijk te hebben, en of ze in Nederland misschien betere beha’s verkopen? Tja en mijn buik he? Die kan ik nog een beetje verhullen in mijn schilder overhemden maarja, niet voor lang meer. Iemand heeft ‘m al gespot.

Zo gaat dat dus. Het ene moment heb je bijna alles voor elkaar en in de hand, het volgende moment mag je fijn je plannen herzien…
Zo raar….ik ben gewoon zwanger!!

Misschien dat hieronder een filmpje staat maar die heb ik niet zelf geplaatst. Dat is reklame zodat ik gratis kan blijven bloggen.

Receptie

Vandaag was de receptie in het Gmeiner centrum. Ik was wat eerder gekomen omdat ik ook lid ben van de Wellsboro Art club en die verzorgde vandaag de drankjes en de hapjes. Ik had typisch hollandse snacks meegenomen: Een prikkertje met een blokje kaas, plakje augurk en een zilveruitje. (die bleken erg populair!)
Toen ik de gallerie binnen kwam stonden een paar dames van de art club al bij een van mijn schilderijen,

Het leuke was dat ik dit schilderij heb gemaakt naar aanleiding van een film uitje met de Wellsboro Art Club, in een theater in een naburig dorp. De dames in het schilderij vonden zichzelf en elkaar bijzonder goed afgebeeld. Ik weet natuurlijk wie het zijn en ik ken hun karakters een beetje en het is, al zeg ik het zelf, spot on. Vooral die laatste in de rij, die is altijd een beetje knorrig en is dan ook de enige die niet lacht, maar ze vond het geweldig!
We waren door de mensen van het theater uitgenodigd voor een speciale voorstelling van een kunst documentaire. Toen dacht ik dat het wel een mooie gelegenheid was om daar vooraf en plein air het theater te schilderen als studie voor een groter schilderij. De zon zou net door de bloesems schijnen wanneer de andere dames van de club zouden arriveren en daar heb ik toen foto’s van gemaakt.
Thuis heb ik natuurlijk wel het een en ander moeten schuiven en sommmige dames staan er niet op omdat het anders te vol werd maar dat soort dingen hou je altijd.
Helaas viel het niet in de prijzen maar het zou evengoed nog de publieksprijs kunnen winnen, wie weet.

De schilderijen waren nog niet allemaal opgehangen en ook moesten alle naam labels met titels nog op de muur onder de schilderijen geplakt worden, dus we waren met een groepje van 6 nog druk bezig voor de deuren open gingen.
Het viel me op dat er dit jaar EN veel meer schilderijen hingen EN ook de algehele kwaliteit veel beter was dan vorig jaar. In totaal waren er 45 kunstenaars, waaronder 6 van mijn cluppie en aanvankelijk 90 ingezonden kunstwerken waarvan zo’n 65 doorgingen. Er waren dit jaar ook veel kunstenaars uit New York bij. Dat was wel erg leuk, je leert steeds weer meer mensen kennen. Heel veel vrienden en kennissen waren ook gekomen, de meeste kunstenaars waren er zelf natuurlijk ook dus het was wel echt super vol.

Een paar van mn vrienden:
(de linker heeft onlangs haar voet gebroken, vandaar haar krukken)
Grappig was dat een vriend van mij, John, als inval jury heeft gediend, dat wist ik ook niet en hij had geen idee wiens schilderijen hij had beoordeeld. Er waren aanvankelijk twee jury leden van buiten de omgeving gevraagd maar een kon op het laatste moment niet en dus hebben ze John gevraagd die kunst leraar is op de universiteit en die mocht ook de prijzen overhandigen. Hij had even een moeilijk moment met het uitspreken van mijn Nederlandse achternaam EN mijn Amerikaanse achternaam sprak ie van de zenuwen op zn Frans uit, nou ja! Haha!

Nu hadden ze vanwege de vele inzendingen twee extra categorien toegevoegd. Er was natuurlijk een categorie voor acryl en olieverf, waar ik bij zat, dan een voor mensen die zich aan het thema hadden gehouden, daar waren er niet veel van omdat het niet verplicht was(vanaf volgend jaar wel) en een categorie voor tekeningen en aquarellen, die hadden ze op een hoop gegooid. Door twee toegevoegde categorien was het prijzengeld wat minder dan vorig jaar, dat vond ik dan wel lullig eigenlijk. Met juist zoveel inzendingen hadden ze een volle prijs volgens mij heel makkelijk kunnen bekostigen. Maarja, niemand zeurt erover, behalve ik hier op mijn blog.

Zo’n receptie is leuk om nieuwe mensen te ontmoeten. Ik probeerde incognito bij mijn schilderijen te staan omdat ik vooral ongemerkt de reacties van mensen wilde horen/zien want zovaak krijg je daar de kans niet voor. Maar dat was lastig want er kwamen steeds mensen met me praten. Ik kreeg veel felicitaties en complimenten, ook veel waardering voor het starten van de Open Studio kunst club waar mensen dan over hebben gehoord of gelezen. Veel bekenden, vage kennissen, ik heb zelfs ook al een paar mensen die mijn werk volgen. Yikes! No pressure there!

Het was ook leuk om de andere winnaars te ontmoeten en ermee te praten. Het is wel een beetje een politiek spel, je gaat natuurlijk niet van iemand die beter heeft gescoord zeggen dat je het maar een zo zo schilderij vindt ondanks dat je dat misschien eigenlijk stiekem wel vindt. Er zijn gelukkig ook altijd goede dingen aan te duiden dus daar richt ik me dan maar op. Goede connecties zijn belangrijk.
Ik kreeg ook een uitnodiging van een kunstenares in New York, die elk jaar haar verjaardag groots viert door middel van een steeds groter wordend prive kunst festival bij haar thuis. Ze nodigt dan alle kunstenaars uit die ze kent en die komen dan wat schilderen en rondhangen, zoals ik het heb begrepen. Dat is wel een beetje mijn ding:-).

Weer genoeg geblogged vandaag, morgen een dagje wijnproeven in de Fingerlakes met John, zn vrouw en een vriend die een wijngaard in Oregon heeft.

De verandering

Twee jaar geleden rond deze tijd was ik druk bezig met het voorbereiden van een eetbare onkruiden workshop. Elke dag was ik ermee bezig, nieuwe recepten bedenken, het groen in de gaten houden zodat ik de meest actuele eetbare onkruiden kon bespreken, elke keer stond ik er weer versteld van hoe ontzettend veel tijd me dat kostte. Ik stopte uiteindelijk met de workshops, simpelweg omdat het me niet opleverde wat ik erin investeerde. Qua energie was ik daarna altijd helemaal op, en wat ik ermee verdiende vond ik niet voldoende.
Vorig jaar rond deze tijd schilderde ik al maar schreef ik ook een maandelijkse eetbare onkruiden column voor de krant en elke maand had ik een studie groep meeting met de ‘Foraging Friends’. Ik vond dat dat wel het minste was wat ik kon doen na het stoppen met mijn workshops.
Maar hoe leuk ik het ook vond, ik merkte dat het me ook stoorde dat ik mijn schilder bezigheden moest staken voor deze andere activiteiten. Eind vorig jaar besloot ik de columns te stoppen en na veel wikken en wegen heb ik ook de studie groep voor dit jaar aan de wilgen gehangen.
Wel met pijn in m’n hart want het waren wel heel gezellige meetings waar ik altijd veel plezier aan beleefde en voldoening uit haalde.
Maar dit jaar kan ik het niet meer doen. Zelfs die ene dag in de maand met de club kan ik me niet veroorloven. Opdrachten, voorbereidingen voor de show volgend jaar, het Laurel festival, plein air (buiten) schilderen en evenementen gaan voor.

Schilderen (en vooral plein air) en eetbare onkruid bezigheden hebben veel gemeen in die zin dat de seizoenen niet op je wachten en je de momenten moet grijpen als ze zich voordoen. Zo zijn er heel veel eetbare onkruiden die maar heel kort te oogsten zijn en ook maar korte periodes dat sommige bomen mooie bloesems hebben of mooi gekleurde herftsbladeren om vast te leggen op het doek. Ik heb in mijn ‘foraging years’ wel vaak gedacht dat ik nog nooit zo hard heb gewerkt.
Plein air schilderen kan ook hectisch zijn omdat je soms maar een paar uur de tijd hebt om de schaduwen in een landschap of een straatscene vast te leggen. Vooral als je gebouwen schildert is het racen geblazen, want de gebouwen moeten er goed opstaan in het juiste perspectief en dan als je mazzel hebt, staat de zon precies goed dat je snel de schaduwen kan ‘inblokken’. Vanaf dan heb je misschien ‘smooth sailing’. Misschien.
Studio schilderen is dan wel een stuk relaxter maar ook daar leg ik mezelf tijd limieten op. Als het even kan doe ik niet langer dan 5 dagen over een schilderij want er is nog zoveel te schilderen en ik wil een goeie show volgend jaar.

Schilderen stopt niet als ik wegloop van de ezel. Ik sta ermee op en ga ermee naar bed. Vele ochtenden sta ik al uit het raam te turen om te kijken of het een mooie zonsopgang wordt. Overal waar ik kom probeer ik interessante composities te ontdekken. Als ik met iemand praat, betrap ik me erop dat ik de huidskleur probeer te identificeren, en met welke kleuren ik die zou kunnen doen. Of interessante vormen in een gezicht. In alles wat ik zie, mens, dier of landschap let ik op beweging, donker-licht, sfeer, en ’s avonds bekijk ik wat ik heb gemaakt want ik hang het aan de muur of zet het op een lege ezel en probeer te bepalen wat ik beter had kunnen doen.
De beste dagen zijn de dagen waar ik 1 of 2 redelijk goede schilderijen in een paar uur heb gedaan (buiten) of als ik een hele dag in mijn studio heb gewerkt. Het liefst ook ’s avonds maar dat gaat dan nooit lang goed. Het huishouden en eten koken schiet er vaak bij in maar het zij zo.

Ik had het misschien wel kunnen verwachten maar deze nieuwe’jas’ past als gegoten. Ik hou van de uitdaging om iets goeds te schilderen, iets te kunnen weergeven zoals ik het wil laten zien. Ik heb daarbij heel veel geluk dat ik vrijwel al mijn tijd hierin kan investeren en dat doe ik dan ook.
Ik heb ook een schilder cluppie die ik heb opgericht en dat bevalt ontzettend goed en is voor mij geen tijd verlies.

Deze week leg ik de laatste hand aan een paar schilderijen die ik ga inschrijven voor de kunst wedstrijd en daarna aan de slag voor het Laurel festival wat plaatsvind over een paar weken.
Ik heb nu ECHT nog nooit zo hard gewerkt.

De kunstclub, de rechtbank, en andere dingen

De kunst club die ik vorig jaar ben gestart loopt nog altijd erg goed, er komen steeds meer mensen bij en iedereen is er erg blij mee. Blij met de modellen, de stil levens en de gezelligheid. Als er modellen zijn is het vaak wat serieuzer maar met stillevens is er best wat reuring en wordt er wat afgelachen. Het gaat dan over dingen… dat zijn van die dingen waar je bij moet zijn geweest. Mensen helpen elkaar en een aantal mensen zouden nooit tekenen of schilderen als ze de club niet hadden.
Er staan veel dingen op het programma dit jaar, onder andere tekenlessen van een lerares, trips, een swap en sale voor kunst benodigdheden die volgende week gaat plaatsvinden en binnekort gaan we weer buiten schilderen met de groep.
Ik ben (what’s new) ontzettend druk bezig, vooral met tekenen, schilderen en erover lezen. Ik heb een flinke stapel boeken die ik wil lezen, elk boekje bevat wel weer iets waar ik wat van kan leren. Mijn doel is om ze allemaal gelezen te hebben dit jaar:

(Dat kleine stapeltje rechts is wat ik ervan ga weggeven, ruilen of verkopen.)

Ook ben ik druk bezig voor twee shows volgend jaar. Een van de shows is in het ziekenhuis in Wellsboro, die is op zich niet zo heel groot, maar de andere show wordt wel heel belangrijk. Ik weet nog steeds niet of ik deze helemaal alleen ga doen of met een andere kunstenaar. Het voordeel is dat met een andere kunstenaar ik maar de helft van de zaal hoef te vullen en er komen meer mensen kijken dan voor maar 1 kunstenaar. Maar we zien wel. Heel veel van wat ik voor die shows maak laat ik nog aan niemand zien, dus als je dacht, hee ik heb al een tijdje niks nieuws van je op facebook gezien, dan klopt dat. Er zijn ook weer wat wedstrijden waar ik aan mee ga doen, als ik tenminste niet, zoals vorig jaar, de deadline compleet mis.

Er is af en toe ook tijd voor ontspanning, zo waren we afgelopen weekend in naar een jazz brunch in Wellsboro, heel gezellig met vrienden en live muziek en een lekkere mimosa na.

Vanmorgen heb ik een tijdje koeien geprobeerd te schilderen bij een boerderij in het dorp. Ik heb veel halve koeien geschilderd en weer van het doek geveegd want ja, ze staan niet stil voor me. Maar ik heb ook ruim honderd foto’s geschoten. En ‘smiddags op de kunst club heb ik gewerkt aan een compositie met deze koeien waar ik morgen mee aan de slag ga op een groot doek. Spannend! Het leuke van de club is dat je even snel wat ideeen kan polsen bij anderen die er kijk op hebben. Ook leuk is dat Scott’s highschool kunst lerares ook in onze groep zit en we hebben vaak dezelfde kijk op composities en andere zaken.

Ik was ook even bij de rechtbank geweest om te polsen of ik er kan schetsen en een van de dames waar ik informatie vroeg bleek de echtgenote van een van mijn eerste klanten te zijn! Het allereerste schilderij wat ik vorig jaar verkocht hangt bij haar aan de muur, ze heeft er erg veel plezier van, dat is altijd leuk om te horen. Maandags zijn de grote zaken en kan ik vanaf 9 uur met mijn schetsboek terecht. Denk dat ik dat volgende week ga doen.

Deze rechtbank hier in Wellsboro heeft veel mooiere zalen dan dat ene kleine zaaltje in Mansfield waar ik vorige week met mijn schoonmoeder was. Dat was ook wel een hele leuke dag trouwens. We wilden allebei wel eens zien hoe dat er aan toegaat en kijken waar mijn schoonzus nou werkt en ik wou mensen schetsen. Dus we maakten er een uitje van, heel gezellig! Er waren vooral veel mensen die alleen even voor de rechter moesten verschijnen en een boete moesten betalen of waarvan de zaak werd overgeplaatst naar een andere datum en in een andere rechtzaal. Daar waren er een paar van. Maar toen kwam er ook een jongen in oranje overal en handboeien binnen. Hij moest een tijdje wachten op de rechter en werd zolang in het zaaljte op een speciaal stalen bankje gezet in de hoek, speciaal voor ‘gevaarlijke’ boeven zeg maar. Hij wou om de hoek kijken om te zien of zijn moeder en zus er al eens waren. Na een kleine twintig minuten waren ze er eindelijk. Een oudere vrouw met lang haar en spijkerbroek met bedazzelde kontzakken en zijn zus met spijkerbroek en hoodie. Ze mochten even bij hem komen zitten/staan. Ik heb dat natuurlijk wel geschetst, die moeder keek heel bitter dus ik had haar ook zo getekend. Toen ze door hadden dat ik haar aan het schetsen was, kwam die zus gelijk pal naast haar moeder staan en begon te glimlachen onze richting op. Haha die wou kennelijk ook dat ik haar ging schetsen maar ja, het was te kort tijd. Daar hebben we op de terugweg in de auto nog hartelijk om gelachen. Ik moest trouwens ook snel even de mond van de moeder bijwerken en haar norse uitdrukking wat lichter maken want uiteraard wou ze zien wat ik had geschetst. Grappig. Dat krijg je in zo’n kleine ruimte, dan valt ieamand met een schetsboek gelijk op. De jongen in de oranje jumpsuit wilde ook zien wat ik had gemaakt, hij vond het erg mooi en de rechter was ook pleased.
Hopelijk valt het in de grotere zalen in Wellsboro minder op.

Een van de mensen die net als wij kwamen kijken. Hij was nogal een beetje blue omdat hij zich verantwoordelijk voelde voor een van de gedaagden. Deze man is al twee jaar sober en helpt nu anderen.

De rechter

Een advocaat en een paar jongens die zich hadden misdragen

Het rechtzaaltje

Een andere schets van een van de belhamels

De jongen in de oranje jumpsuit.

zijn zus die naast hem zit en zijn moeder

Even inhalen.

Jemig, weer een maand voorbij zonder te hebben geblogged, het is bar en boos.
Wat is er allemaal gebeurd de afgelopen weken. We hebben lekker wijn en pasta geproefd aan de Seneca Lake in de Finger Lakes. Schoonzus had ons tickets gegeven voor dit evenement. Dat bleek een goed bedacht cadeau! Alle deelnemende wijn brouwerijen boden bij binnenkomst een kleine sample van een pasta gerecht aan en een wijntje die daar goed bij pastte. De meeste wijn brouwerijen hadden goede recepten, die de werknemers zelf hadden bedacht. Vooral de pasta arugula van Lakewood vonden we erg lekker. We begonnen op vrijdag middag, toen het nog niet zo druk was. Dat is altijd een stuk relaxter en je krijgt de volle aandacht. Scott heeft altijd veel vragen en vooral de wijnbrouwers zelf grijpen enthousiast elke gelegenheid aan om over hun wijnen te vertellen. Bij de nieuwe brouwerij “Bellangelo” nam de wijnbrouwer ons mee naar de wijn kelder waar we zo’n beetje alle wijnen rechtstreeks uit de vaten konden proeven. Veel wijnen zijn zoveel lekkerder tijdens het rijpingsproces maar helaas verandert de wijn van smaak zogauw je het uitschenkt vanwege de verandering van temperatuur en zuurstof. Een glas zo uit het vat is heerlijk maar als je het in een fles zou doen en mee naar huis zou nemen en later zou drinken, zou het heel anders smaken.


Zaterdag ochtend hadden we een heerlijk ontbijt in Geneva in heel gezellig klein cafeetje, waarna we nog een paar brouwerijen bezochten voor we helemaal uitgeproefd waren.

Ook hebben we onlangs lekker gegeten in Williamsport, bij een nieuw Grieks restaurantje ‘the Olive tree’. Het is er ontzettend klein met maar net genoeg ruimte voor 16 mensen. Je kijkt zo het piepkleine keukentje in en de afwas word gedaan op een klein aanrechtje recht tegenover de bar waar we die avond zaten. De eigenaress/kokkin doet alles in haar eentje en het eten is echt heerlijk, we hadden iets met lamsvlees, heerlijke salade en baklavas toe. Als we daar dichterbij zouden wonen zou ik er elke week gaan eten. Met de komst van dit restaurantje staat de teller van ‘goede restaurants in de omgeving’ op 5.

Op First Friday in Williamsport had het kunst complex de ‘Pajama factory’ open huis waar verschillende kunstenaars aanwezig waren en hun kunst lieten zien. Het was vrij koud die avond en daardoor waren veel ateliers jammer genoeg dicht maar er waren er genoeg open om een uurtje rond te kijken en te praten. Erg gezellig. Er waren veel verschillende soorten kunstenaars, abstract, impressionistisch, fotografie, en iemand die grappige dingetjes maakt (speldenkussentjes, zoutvaatjes) met mini skeletjes en doodshoofdjes, dat was wel een beetje apart.

Met een vriendin ben ik vorige week naar Elmira geweest voor een portrait sessie. Iemand van onze groep die gaat daar wel eens naartoe en wij vonden het wel leuk om eens te kijken hoe andere groepen dat doen. Op de een of andere manier dacht ik dat het heel professioneel zou gaan met speciale belichting en een grote groep mensen maar het was eigenlijk precies zoals wij het al doen. Al betaalt iedereen bij hun $8 per sessie en betalen ze het model standaard $30. Het was wel leuk voor een keertje maar voor ons is het niet echt heel handig om naar Elmira te gaan voor zo’n sessie.

Voor de rest gaat het allemaal goed en z’n gangetje. Ik ben lid geworden van een kunstclub in Williamsport, mijn groep blijft nog steeds groeien en ik ben lekker bezig met schilderen.

En gisteren kwamen twee vrienden langs die op doorreis waren naar Wellsboro. Ze wonen in Philadelphia en hebben aangeboden dat we altijd bij hun kunnen logeren en ook hun huis mogen gebruiken als ze zelf wegzijn, zodat we er even uit kunnen en de omgeving kunnen verkennen. Dat is wel heel aardig niet?

Schilderen in de winter

Vandeweek heb ik weer lekker buiten geschilderd. Ik blijf me verbazen over het verschil wat het schilderen heeft gemaakt in mijn beleving van de winter. Ik had nooit gedacht dat deze Indo zich uit vrije wil in de kou en de sneeuw zou begeven maar het is toch echt zo!
Ik ben er dan ook wel redelijk goed op gekleed. Een ski legging, broek, wicking sokken en daar overheen een paar Alpaca wollen sokken, zijden longsleeve met daaroverheen twee truien. Goed gevoerde jas, das, warme muts met oorflappen, en winter golf handschoenen. Een ding ontbreekt nog.
Ik stond op een landweggetje een landschap te schilderen en voor ik het wist waren er drie uur voorbij. De tijd gaat snel als mensen stoppen om een praatje te maken en als een vriendin langs komt met warme thee en snacks, heel gezellig:-). Ik had wel koude voeten maar toen ik met m’n spullen naar de auto terugliep voelde ik ze amper meer. En de volgende dag waren ze nog aan het tintelen. Dus ik heb betere laarzen nodig.
Mijn keuze is gevallen op de Joan of Arctic Sorel boots.

Nu maar hopen dat ik me kan scharen bij de vele positieve klanten beoordelingen.

Wat ik wel jammer vind is dat ik nu het winter is, steeds in m’n eentje sta te schilderen. Het is niet alleen leuker met meerdere mensen maar voelt ook veiliger. Sommige plekken vermijd ik omdat ik in m’n eentje ben en dat is eigenlijk wel jammer maar ik loop liever geen risico. Er lopen rare mensen rond. Ik ben druk aan het zoeken naar mede plein air schilders die in de buurt wonen maar ben daarin helaas nog niet succesvol. Ik heb door mijn zoektocht wel 1 andere kunstenares gevonden die nota bene in ons dorp woont maar die schildert niet buiten. We zien wel.

Ben weer beter.

Na met een fikse kater en daaroverheen de griep met bronchitis een week in de sokkenla te hebben gelegen ben ik eindelijk weer een beetje beter.
Ik had de puf niet om te bloggen zelfs dus nu nog maar even. We hadden weer een geweldig oud en nieuw feest met een paar van mn nieuwe vrienden. Veel andere genodigden moesten wegens ziekte verstek laten gaan, dat was wel jammer maar mocht de pret niet drukken.
Sue had haar zelfgemaakte baileys meegenomen, oh oh wat schandalig lekker. En we hadden weer de grootste lol met de top 10. Ik had zelfs geoefend zodat ik kon meedansen op Gangnam style, hilarisch! En met een live skype verbinding met mijn zusje, haar vriend en hun vrienden was het helemaal top natuurlijk.

Omdat ik voor de rest nog niet veel heb gedaan valt er ook niet veel te melden. Ben vandaag wel weer buiten geweest om te schilderen. Dat heb ik wel gemist. Het ging me niet gemakkelijk af moet ik zeggen, ik maakte veel domme fouten en was een beetje aan het klunzen maar dat is ook niet raar na twee weken niet schilderen. Toch goed dat ik het gedaan heb.
Ook heb ik mijn aanmeldings pakketje voor het Laurel Festival klaar gemaakt want de deadline daarvoor is over 3 dagen en dan moeten alle aanmeldingen binnen zijn.

Morgen ga ik bij de Tractor supply store extra warme laarzen kopen en bij de doe het zelf winkel ga ik een glasplaat op maat laten snijden. Die glasplaat plaats ik dan IN de schilderdoos voor buiten en die zal dan dienen als schilderspalet. Ik gebruik nu afscheurbare palet vellen maar met een zuchtje wind waaien die vellen zo weg. De glasplaat lijm ik vast en zo heb ik straks mn handen vrij en is schoonmaken een stuk makkelijker EN beter voor het milieu.

Terugblik 2012 en goede voornemens.

2012 is voor mij in veel opzichten een heel succesvol jaar geweest. Het schilderen bevalt me erg goed, ik geniet van de uitdagingen, alles wat ik ervan leer, de mensen die ik hierdoor ontmoet en de reacties die ik krijg. Ik heb geen last meer van de winter blues en schilder nu zelfs buiten met die kou. Qua gezondheid heb ik zelfs nog meer energie dan vorig jaar.

Andere dingen zijn er hierdoor wel een beetje bij ingeschoten. Koken, bijvoorbeeld, heeft Scott wat meer overgenomen (hij maakt de lekkerste mac ’n cheese!) en schoonmaken gebeurt alleen zodra een van ons er echt niet meer tegenkan haha! Ik ben ook al ruim een paar maanden niet meer in de sportschool geweest maar doe nu vrijwel elke ochtend korte maar zware buikspier oefeningen en push ups. Dat helpt wel.
Reizen hebben we ook amper gedaan; We hebben dit jaar maar twee trips gemaakt. Een keer naar een bruiloft en een keer naar Phildelphia voor Scott’s reunie. De eerste stap van een serieuze move naar Philadelphia is er zelfs helemaal niet van gekomen. Misschien wachten we wel tot het ons in de schoot wordt geworpen. We grappen erover maar vreemd genoeg heb ik het gevoel dat de mogelijkheid zichzelf gaat aandienen.

Gaandeweg slonk ook mijn enthousiasme om een maandelijkse column te schrijven voor de krant. Ik was er toch steeds wel bijna twee dagen mee bezig om alles zo logisch en beknopt mogelijk te omschrijven en het tegelijkertijd ook entertaining te maken. Je denkt misschien, dat zijn maar twee dagen maar het duurde ook altijd een dag of wat om de knop van schilderen naar schrijven om te zetten en ik merkte dat ik er steeds meer tegenop zag om hiervoor te tijd te maken. Goddank was de afspraak maar voor een jaar, en ben ik klaar met de laatste column. De redactrice heeft me gevraagd of ik af en toe wat wil schrijven voor de reiskatern, maar daar denk ik nog over na. We zouden hiervoor wel eerst wat vaker moeten reizen he?;-).

Wat blijft is de eetbare onkruiden club. Dat is wel iets waar ik elke keer weer erg veel lol mee heb en daar wil ik best een keer per maand wat uurtjes voor vrij blijven maken.

Mijn goede voornemens voor volgend jaar zijn om gezond te blijven, toch minstens twee keer per week naar de sportschool te gaan, mijn schilderen te verbeteren uiteraard maar ook om beter voor mn kwasten te zorgen, dus, netjes schoonmaken en in vorm brengen na elke sessie.
Ook wil ik meer reizen, meer uitgaan, contacten blijven onderhouden en nog meer nieuwe vrienden maken.

Tot volgend jaar!